E o intre do crepúsculo.Agora é cando morre a lus e os perfiles das cousas deixan de serconcretos.Achego a miña cara á fiestra, aos vidrios da fiestra, e vexo a rúalonga, ateigada de xente informe, coma un carreiro de formigas quefervera estreitamente, escuramente.Os homes son coma formigas, na vila sen nome.E eu, niste intre do crepúsculo, véxoos desdebuxados, esvaídos, pois o alento da miña boca vai embazando progresivamente o cristal que seinterpón antre os homes e a miña ollada.
E o intre do crepúsculo.Agora é cando morre a lus e os perfiles das cousas deixan de serconcretos.Achego a miña cara á fiestra, aos vidrios da fiestra, e vexo a rúalonga, ateigada de xente informe, coma un carreiro de formigas quefervera estreitamente, escuramente.Os homes son coma formigas, na vila sen nome.E eu, niste intre do crepúsculo, véxoos desdebuxados, esvaídos, pois o alento da miña boca vai embazando progresivamente o cristal que seinterpón antre os homes e a miña ollada.
