Crónicas e figuracións dun transmundo colonial.
Chegou axiña.Un home alto, robusto, cachola grande, face ovalada,
cellas curvas, longas fazulas, beizos carnosos, barba moi curta, pelo
case aorape. Tiña un sorriso franciscano, só lle faltaba a carapucha
paraser un tal. Era o Nuredin. Falaba un francés moi comprensíbel,
menos mal. Díxenlle de irmos a Temara e, moi cortés, suxeríume
baixarmos ao porto, na foz do río, e collermos o paseo e logo a estrada
dabeiramar, para evitar os atrancos na travesía do centro da cidadea
aquelas horas. Conforme, díxenlle, vostede sábeo millor ca min.Botou
un sorriso de compracencia pola miña confianza. O auto era un Mercedes
grandocho, modelo ano de catapún, confortábel só que moivencido
-ouleaba o motor coma un can doente cando reducía amarchas
curtas, mais andaba ben. Polo camiño, dabame espricaciónsbreves sobre
lugares polos que pasabamos, edificios singulares oumonumentos
que viamos, os vestixios da presenza portuguesa deantano, a francesa
máis recente, inda onte coma quen di.\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"Fomos unpaís ocupado, e nótasenos
aínda hoxe\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\" -dixo de sócato nunha desas, como senquerer, e
botoume unha inquisitiva ollada de esguello poloretrovisor, ao axexo
Crónicas e figuracións dun transmundo colonial.
Chegou axiña.Un home alto, robusto, cachola grande, face ovalada,
cellas curvas, longas fazulas, beizos carnosos, barba moi curta, pelo
case aorape. Tiña un sorriso franciscano, só lle faltaba a carapucha
paraser un tal. Era o Nuredin. Falaba un francés moi comprensíbel,
menos mal. Díxenlle de irmos a Temara e, moi cortés, suxeríume
baixarmos ao porto, na foz do río, e collermos o paseo e logo a estrada
dabeiramar, para evitar os atrancos na travesía do centro da cidadea
aquelas horas. Conforme, díxenlle, vostede sábeo millor ca min.Botou
un sorriso de compracencia pola miña confianza. O auto era un Mercedes
grandocho, modelo ano de catapún, confortábel só que moivencido
-ouleaba o motor coma un can doente cando reducía amarchas
curtas, mais andaba ben. Polo camiño, dabame espricaciónsbreves sobre
lugares polos que pasabamos, edificios singulares oumonumentos
que viamos, os vestixios da presenza portuguesa deantano, a francesa
máis recente, inda onte coma quen di.\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"Fomos unpaís ocupado, e nótasenos
aínda hoxe\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\" -dixo de sócato nunha desas, como senquerer, e
botoume unha inquisitiva ollada de esguello poloretrovisor, ao axexo
