Ao percibir que o poema versificado non lle permitía alcanzar averdadeira modernidade poética, Baudelaire interesouse polo poema enprosa. Lembrando a Aloysius Bertrand e o seu Gaspard La Nuit, intentou «facer algo parecido, e aplicar á descrición da vida moderna, oumellor dito dunha vida moderna e máis abstracta, o procedemento que el aplicara para retratar a vida antiga, coas súas rarezas tanpintorescas». Para realizar esta «tarefa», o poeta soñou «co milagredunha prosa poética, musical pero sen ritmo nin rima, suficientementeflexible e contrastada como para poder adaptarse aos movementoslíricos da alma, ás ondulacións do soño, aos sobresaltos daconciencia». Eses intentos deron como obra unha serie de poemas enprosa que apareceron en diversos xornais e revistas e que Baudelairequixo reagrupar baixo o título de Spleen de París. Con estes «pequenos poemas en prosa», o poeta afonda tanto na cidade moderna, da que é oprimeiro en tirar a poesía, como no seu «vómito confuso», revelandounha escrita pasional e intensa destinada a revolucionar a literaturapoética.O poeta francés, retoma nestes poemas en prosa temas d'As flores domal, como se quixera reformulalos para mergullar o lector no misterioda creación: o spleen (O reloxo), o ideal (Xa?), a muller (Retratos de amantes) e a morte. E o lector galego ten nas mans este libro deBaudelaire, traducido por Xela Arias, unidos, non só pola poesía,senón por ser ambos, seguindo a Pierre Bourdieu, unha sección autónoma da poesía francesa e da poesía galega, respectivamente.
