O poeta, cando escribe, é coma se percorrese un camiño esquecido, coma se recuperase un espazo no que de repente se volve orientar. O pan da tarde é a celebración dese reencontro. Xavier Rodríguez Baixerasdeténse a mirar o que existe en perpetua mutación. Desde un tempoprecario, con fervor, busca o fondo no que se depositan as palabras, o pouso que a vida non sabe devolver. A plenitude que desacouga, o queretorna pero nunca se deixa apreixar.
