Con Pantagruel, Rabelais presenta unha orixinalidade total: a fusiónde xéneros populares (contos, refráns, chufas de estudantes,parodias relixiosas, etc.), a sátira sen piedade dos inimigos do ideal humanista (teólogos sorbonistas, xuristas obsoletos, beatónscínicos ou frades corruptos), as pinceladas do real na amálgama dafantasía (xa sexan personaxes, tabernas, monumentos, lugares ouitinerarios), o entusiasmo ante as expectativas dun mundo novo epróspero, irmandado pola tolerancia e o saber, fan deste traballoprimeirizounha obra mestra. E sobre todo é orixinal grazas á linguaxe, ricazpola súa diversidade de rexistros, a súa creación verbal, os seusxogos de palabras, rimas e sons e as súas equívocas ambigüidades.Seguindo o mesmo esquema de novela de cabalaría, Gargantúa nonpresenta o zigzag narrativo do seu predecesor. Os episodiosorganízanse en linearidade arredor do único protagonista e o realismoimponse sobre a fantasía. A cohesión argumental e a maduraciónestilística sonlle necesarias a unha obra cun obxectivo ideolóxico sen perder por iso o carácter lúdico e festivo.
Con Pantagruel, Rabelais presenta unha orixinalidade total: a fusiónde xéneros populares (contos, refráns, chufas de estudantes,parodias relixiosas, etc.), a sátira sen piedade dos inimigos do ideal humanista (teólogos sorbonistas, xuristas obsoletos, beatónscínicos ou frades corruptos), as pinceladas do real na amálgama dafantasía (xa sexan personaxes, tabernas, monumentos, lugares ouitinerarios), o entusiasmo ante as expectativas dun mundo novo epróspero, irmandado pola tolerancia e o saber, fan deste traballoprimeirizounha obra mestra. E sobre todo é orixinal grazas á linguaxe, ricazpola súa diversidade de rexistros, a súa creación verbal, os seusxogos de palabras, rimas e sons e as súas equívocas ambigüidades.Seguindo o mesmo esquema de novela de cabalaría, Gargantúa nonpresenta o zigzag narrativo do seu predecesor. Os episodiosorganízanse en linearidade arredor do único protagonista e o realismoimponse sobre a fantasía. A cohesión argumental e a maduraciónestilística sonlle necesarias a unha obra cun obxectivo ideolóxico sen perder por iso o carácter lúdico e festivo.
