Ez zekiela zioen "Bizitzea ez al da oso arriskutsua?" liburuarensarreran autoreak irakurtzeak askeago egiten gaituen ala gure arazoezkontzienteago bakarrik.Egunerokotasunez eratutako saiakera literarioaren ubera harijarraitzen dio "Airea ez da debalde" honek ere. Kronika asko daudeHabanakoak, hiriak 500 urte betetzen dituen urtean senitartekorikzaharrena balitz bezala: lekua, gauden lekua izateaz gainera, garenlekua da.Indigena, beltz, nazio baztertuko, diru gutxiko, emakume edo errebelde izatearen zoritxarrez eta dohainez arituko gara. Noizean behin,telebistan bizi nahi ez duen eta kosmonauta izan nahi lukeen ume batpasatuko da. Bizitzaren eta aniztasunaren aldeko erresistentzian,pertsonaia biziekin batera, mamuak ari dira: Eguzkia errona edateragonbidatu eta goizaldetik zain dagoen Enriquito, Anais Ninekin besotik helduta Vedadoko 11 kalean barrena ibiliko den Bartolome Santa Teresa edo Carel Fabritiusen kardantxiloa.Lezio batzuk ere izango dira, konfusioan. Esate baterako, OnelioJorgeren eskutik ikasiko dugu bizitzan bi gose daudela, ogiarena etakoral zaldiarena. Errealitateagatik ez ezik, imajinazioagatik ere bizi garela.Eta hitzak leku konpartituak direla, eta hizkuntza munduaren tamainako bizilekua dela. Eta agian konturatuko gara, Jose Lezamari esker,mihia haginen artean atxilotuta daramagun arren, mintzairena dela bizi dezakegun abenturarik handiena.
