A obra de Xohana Torres constitúe un macrotexto no que a autora vaidebullando e desestabilizando o tópico da muller galega como abnegadamatriarca e nai, protectora da casa e dos fillos. Rexeita así ainmobilización das mulleres como esencia da nación. Igual que sucedera coas viúvas de vivos entolecidas ou suicidas de Rosalía de Castro, as protagonistas de Torres experimentan unha viaxe introspectiva, unhaaprendizaxe e unha toma de consciencia que calla en identidadesdesarraigadas e insubmisas ás que o contexto social e familiar llesapón o estigma de raras e aínda tolas. Esas identidades cuestionan odiscurso da nación herdado, identifícanse coa alteridade, coasrexeitadas, e rachan coa condena tácita á muller emigrante. Seguindoesta xenealoxía, a Penélope navegante de Tempo de ría (1992) non éunha irrupción abrupta pois conta cun antecedente, a Maxa de AdiósMaría (1971), unha novela que nin se ten valorado suficientemente noque ten de proxecto creativo innovador nin como reescritura culturalsubversiva e feminista.
