Xosé María Alvarez Cáccamo realiza o tránsito entre os textos deverbalización elíptica e crebada, en suxestión de ámbitos oníricos, eunha modulación de vontade épica, de proxección social e de denuncia.Unha nova inflexión da súa poética, que constata agora aimposibilidade de trazar a paisaxe da permanencia, co perennecontrapunto da transcendencia outorgada polos outros.Diálogo de dúas voces en contraste, Vento de sal parte da procura damemoria íntima para se achegar, desde os instantes fundacionais dotempo pasado, ao presente dos acontecementos históricos colectivos.
