Na súa curta obra, Lois Pereiro achegou á poesía galega unhaestética moi persoal, cunha carga de ironía, melancolía econvencidatanxencialidade, no gume do marxinal, expresadacunha enorme sensibilidade, desde un discurso poético esencialmentereflexivo.Con frecuencia tense aludido á súa obra como saída docentro da cultura urbana, mais preferimos pensar que LoisPereiro estaba á marxe destes parámetros. A súa obra nonacepta os lindes do urbano nin do supostamente rural, quenon deixan de ser referencias concretas e limitadoras.Pensamos na linguaxe como eixo central na obra de Pereiro.O poema expresa ou mostra a ferida, o sangue, as feridasdo subconsciente, da sombra, mais tamén do sufrimento físico,máis consciente, máis evidente. Especialmente nos poemasdo seu último libro, esa cartografía da dor.A dor está tamén no acto da escrita. E isto aproxímao aRosalía, na liña máis autorreflexiva sobre a condición e a traxediada escrita, transgresora e fatal, ambos os dous poetas enconflito e íntimos tormentos.
Na súa curta obra, Lois Pereiro achegou á poesía galega unha
estética moi persoal, cunha carga de ironía, melancolía econvencida
tanxencialidade, no gume do marxinal, expresada
cunha enorme sensibilidade, desde un discurso poético esencialmente
reflexivo.
Con frecuencia tense aludido á súa obra como saída do
centro da cultura urbana, mais preferimos pensar que Lois
Pereiro estaba á marxe destes parámetros. A súa obra non
acepta os lindes do urbano nin do supostamente rural, que
non deixan de ser referencias concretas e limitadoras.
Pensamos na linguaxe como eixo central na obra de Pereiro.
O poema expresa ou mostra a ferida, o sangue, as feridas
do subconsciente, da sombra, mais tamén do sufrimento físico,
máis consciente, máis evidente. Especialmente nos poemas
do seu último libro, esa cartografía da dor.
A dor está tamén no acto da escrita. E isto aproxímao a
Rosalía, na liña máis autorreflexiva sobre a condición e a traxedia
da escrita, transgresora e fatal, ambos os dous poetas en
conflito e íntimos tormentos.
