Un home contempla a vida e o paso do tempo desde a terraza dun bar eescribe poemas mentres toma un café. Pero a vida -e o tempo-, coma unagromo que se renova cada día, nunca se detén, nin nas miradasextraviadas dos perdedores, nin na arrogancia indomable dosadolescentes, nin no narcisismo fetichista das redes sociais, nin naestrañeza das avestruces que se ocultan, nin na aceptada resignacióndas persoas devoradas pola rutina, nin na ambición insolente epretensiosa das motos.