Manuel acolle a nova da súa morte, e de maneira serena considera ascousas que nunca vai poder facer, as palabras que non vai aprender, otango que quedou sen bailar. Susana, a filla, e Luís, o xenro, móvense arredor del como caricaturas insensibles, preparados para o despeguesocial. María limpa o que lle mandan, sen facerse demasiadas preguntas porque así doe menos. As palabras proferidas por Manuel apenas atopan interlocutor, a non ser en María, e as frases altisonantes dosautómatas mestúranse coas reverberacións dos neóns da rúa, que impiden ver as estrelas. Será tarde para fuxir desta nebulosa anestesiante?Tal e como fixo Héitor, o fillo que canta nun club, lonxe dainsensibilidade.Sempre quixen bailar un tango de Teresa Costa González obtivo o XVIIºPremio Alvaro Cunqueiro de textos teatrais, outorgado por AGADIC. Oxurado salientou desta peza a solidez da súa estrutura dramática,cualificándoa como unha obra ", moi coidada ", e ", moi ben construída ", , así como a súa intención de ridiculizarvalores dominantes na sociedade actual como o afán de poder, aambición, as aparencias, a superficialidade ou o materialismo, encontraste co ", poder salvador dos soños ",
