Soubo que era muller dun só instante, e todo o demais era perdido.Instantes que non perduran eternamente, que se esvaen, como se esvae a auga que corre e non é xa a mesma auga nunca. Momentos que nonvolven, e era absurdo tratar de retelos, porque non é posíbel. Carlasoportou os días torturada polos seus propios desexos, e pediu a morte de veras decatándose do que era, e esta chegoulle un día de outono,deitándoa espida sobre da herba. Alí ficaba Carla, núa, serena, comaunha deusa nun cadro de Boticelli, co mirar escuro de desamparo.Carla, soa e espida, gozou canto menos do seu instante final naquellugar. Fechaba os ollos entregándose mentres dúas folliñas de bidueiro lle caían no ventre, naquel ventre de deusa e de mármore rosáceo,naquela exquisita maneira de entregarse á mesma morte coa vida todalatexándolle nas mans. Entregada, núa, tal e como ela concebira abeleza por primeira vez, naquel outro corpo, na dor da súa visión, nodesacougo daquilo que lle atraera tanto, cando ela se iniciaba aomundo a través duns ollos aínda inocentes, cando a pebida do sentirprendera nela, cando Carla se iniciaba no desexo, daquela, hai tempo,cando non soubo xa saír daquel lugar, atrapada, cando finou en si,cando Carla aínda ignoraba que era xa un ser dun só instante.
