O tempo que vivimos ábrese con Recorremos a inmensidade, unha longasecuencia que anuncia os espazos e as atmosferas dun libro que sempreesquiva a adversidade ao bordo do abismo. Nostalxia, melancolía,anhelo é a segunda secuencia e nela aparece o único retrato do autor en todo o volume: el, posto de pé sobre un trampolín, contenplando a superficie das augas dunha piscina. O terreo baleiro [laceración], a seguinte sencuencia, esculca as áreas ilusorias da mente, a fantasía, a alucinación e a propia imaxe como elementos que tamén fornecen a memoria e que, ao tempo, a disturban. Non podo deixar de ser quen son nin co que son conformarme dálle título ácuarta secuencia, que de novo nos demerxe na dimensión ilusoria daidentidade. A memoria creámola xuntos / a viaxe é longa e rápidaserve de introdución a un conxunto de imaxes sobre a inestabilidadeda vida, para logo demerxenos nos efectos de Loita e traballo. O libro péchase con Onde se deposita o tempo, secuencia marcada pola serenidade, os residuos e a disolución.Trátase dun libro que nos conduce a través de visións sempreinquietantes, de gran profundidade emocional,cun discurso que non oculta as caras menos compracentes nin se recrea nas máis liviás. Ás veces aparecen labirintos, os trampaollose a estradas que semellan perderse en sitio ningún. Son reflexosque nos hipnotizan na súa beleza ou son masas que nos estremecen nosilencio da súa violencia. E case sempre, como un sedimento, está asoidade, as escintilacións, a vida...
O tempo que vivimos ábrese con Recorremos a inmensidade, unha longasecuencia que anuncia os espazos e as atmosferas dun libro que sempreesquiva a adversidade ao bordo do abismo. Nostalxia, melancolía,anhelo é a segunda secuencia e nela aparece o único retrato do autor en todo o volume: el, posto de pé sobre un trampolín, contenplando a superficie das augas dunha piscina. O terreo baleiro [laceración], a seguinte sencuencia, esculca as áreas ilusorias da mente, a fantasía, a alucinación e a propia imaxe como elementos que tamén fornecen a memoria e que, ao tempo, a disturban. Non podo deixar de ser quen son nin co que son conformarme dálle título ácuarta secuencia, que de novo nos demerxe na dimensión ilusoria daidentidade. A memoria creámola xuntos / a viaxe é longa e rápidaserve de introdución a un conxunto de imaxes sobre a inestabilidadeda vida, para logo demerxenos nos efectos de Loita e traballo. O libro péchase con Onde se deposita o tempo, secuencia marcada pola serenidade, os residuos e a disolución.Trátase dun libro que nos conduce a través de visións sempreinquietantes, de gran profundidade emocional,cun discurso que non oculta as caras menos compracentes nin se recrea nas máis liviás. Ás veces aparecen labirintos, os trampaollose a estradas que semellan perderse en sitio ningún. Son reflexosque nos hipnotizan na súa beleza ou son masas que nos estremecen nosilencio da súa violencia. E case sempre, como un sedimento, está asoidade, as escintilacións, a vida...
