Fronte da arte. A arte galega no contexto europeo dos anos trintarecolleun conxunto de traballos dedicados ao desenvolvemento da pintura
do século pasado, con especial atención á produción do movemento
renovador da arte galega que traballa nos anos vinte, no períodorepublicano,na Guerra Civil e no exilio. Estúdase como a súa arte eraconscientemente presentada desde posturas que reafirmaban ocarácterconflitivo, denunciador da opresión ou reafirmador das imaxes,desde criterios sociopolíticos alternativos ao discurso dominantequedeitaba o poder. Tiñan pois, un forte contido social e identitario,aparecendoos labregos como clase subalterna mais tamén o proletariado eo mundo fabril. As obras dos nosos pintores prodúcense, xa quelogo,desde un coñecemento do representado, elaborando un discurso que
non é alleo ao que se produce noutros lugares de Europa ?coas súas
singularidades- e en América, no contexto dos chamados ?realismo deentreguerras?. A procura de raíces no pasado propio como fonte de
modernidade é unha das receitas, no caso galego é a inspiración na
arte popular e medieval, en especial a escultura esgrevia e graníticadonoso románico e barroco.A recepción posterior tópica da nosa arte só se pode entender por
unha visión previa que le a produción galega desde un a priori queareduce a imaxe costumista. Cómpre, pois, pensar a tradiciónartísticadesde nós. Pensar na lectura intencional do pasado máis tamén na
lectura presente desde a pura visualidade e desde a posición actualda nosa nación, o que implica distintas posíbeis lecturas dasimaxes,desemellantes mais non incompatíbeis.
Fronte da arte. A arte galega no contexto europeo dos anos trintarecolleun conxunto de traballos dedicados ao desenvolvemento da pintura
do século pasado, con especial atención á produción do movemento
renovador da arte galega que traballa nos anos vinte, no períodorepublicano,na Guerra Civil e no exilio. Estúdase como a súa arte eraconscientemente presentada desde posturas que reafirmaban ocarácterconflitivo, denunciador da opresión ou reafirmador das imaxes,desde criterios sociopolíticos alternativos ao discurso dominantequedeitaba o poder. Tiñan pois, un forte contido social e identitario,aparecendoos labregos como clase subalterna mais tamén o proletariado eo mundo fabril. As obras dos nosos pintores prodúcense, xa quelogo,desde un coñecemento do representado, elaborando un discurso que
non é alleo ao que se produce noutros lugares de Europa ?coas súas
singularidades- e en América, no contexto dos chamados ?realismo deentreguerras?. A procura de raíces no pasado propio como fonte de
modernidade é unha das receitas, no caso galego é a inspiración na
arte popular e medieval, en especial a escultura esgrevia e graníticadonoso románico e barroco.A recepción posterior tópica da nosa arte só se pode entender por
unha visión previa que le a produción galega desde un a priori queareduce a imaxe costumista. Cómpre, pois, pensar a tradiciónartísticadesde nós. Pensar na lectura intencional do pasado máis tamén na
lectura presente desde a pura visualidade e desde a posición actualda nosa nación, o que implica distintas posíbeis lecturas dasimaxes,desemellantes mais non incompatíbeis.
