Nesta obra séguese o ritmo vagaroso do dicir.
A expresión destes versos non está en consonancia con preceptivaningunha: explora esgazaduras, fendas, desconcertos típicos dos nososdías. O poemario móvese entre o sublime e o popular, tal que, nostempos modernos que corren, quizais o popular e o sublime sexan cousasemellante: expresar a nosa posición perante a continxencia. Igual caEpicuro insistiu na prolepse e no pracer da amizade, Manuel Outeiriñoinsiste na amizade coas palabras e incluso con algunha expresión quedá para matinar na imprecisión vital. A poesía, ben mirada, é o pulso, e non a imaxe, que mantén aínda as arelas, a poesía é onde pousa oremol do sentido.
