Desmentindo a primavera pode lerse como a memoria dunha casa, detantas casas de Galicia, onde o lume estivo prendido de formaininterrompida desde mediados do século XV ata finais do XX, en que os libros turran polos fillos para fóra da casa e do lugariño. A memoria da casa mestúrase coa do seu último habitante, coa das abellas,cronistas de mortes e nacementos, do bambú que conspira para derribaros muros, do sal que teima en reber unha e outra vez nas paredes dosalgadoiro. Consómese o derradeiro rachón no lume e, crebando atradición, alguén varre as cinzas da cociña. Os espíritos dosdevanceiros, aventados coa cinza, unirán os seus reproches aos dasmazás caídas na herba.
