Estes contos, publicados en 1932, salientan pola capacidade do autorpara combinar de maneira maxistral a imaxinación creadora cunhatécnica case cinematográfica para recrear ambientes, poñendo ante olector todo un espírito, un tempo e unha forma de vivir xa esvaecida.O libro inclúe O fidalgo, unha das mellores mostras da narrativa breve galega e quizais o conto máis fermoso do autor. Marcado pola acción e o movemento, este conto é un exemplo da celeridade que pode acadar odiscurso narrativo. Nel, como no resto do libro, Otero trazapersonaxes con penetración, evocando os ambientes dun xeito vívido, ao tempo que amosa un aire europeo e moderno que lle dá extraordinariopoder de suxestión á súa narrativa.
