CÓLERA

Este novo poemario de María Xosé Queizán tenta recuperar a memoria daresistencia contra o franquismo, desde mediados dos 60 a mediados dos70. Foron anos de rebeldía en que se produciron as folgas obreiras, as loitas contra o réxime opresor, confrontacións que causaron mortes,detencións, cárcere, exilioà A autora reflicte un proceso históricoque viviu e padeceu. Foron anos de concienca ideolóxica e represiónbrutal, xa que logo non lle era posible rememorar ese terror sen ira,non podía escribilo sen cólera. Pero, aínda que a autora viviu osacontecementos, non os escribe en nome propio: están trazados dende opunto de vista masculino. Non podería escribirse desde a posición daspoucas mulleres organizadas daquela en partidos e sindicatos: asmulleres non decidían, non contaban. Este poemario de lembranza erecoñecemento aos impulsores da conciencia política galega non sería o mesmo escrito desde a conciencia feminista. Tería que chamarseCóleras, xa que as mulleres sentían unha dupla indignación porquepadecían unha dobre opresión.