A dialéctica entre o asasino e a vítima ten moitas máis caras das queimaxinamos. E isto é así porque nesta peza teatral, cando os douscomezan a falar, sucede algo inevitable e prodixioso: deixan de serdous descoñecidos! Xa non son os estraños que eran, porque, converdades e mentiras, van descubrindo as súas identidades. Istocondiciona a acción, demora os feitos e pon sobre o escenario aesencia dunha ´nova relación´ que progresa cara a un final incerto.
Pode o asasino deixar de selo? Non, mentres sinta que esa é a súaprofesión e o seu compromiso. Pode a vítima evitar o seu destinofatal? Non, se non é capaz de cambiar a correlación de forzas departida. En ", A soidade do asasino ", todo sucede nunescenario único, mentres as ideas que flúen e conmoven están nascabezas desas dúas persoas que avanzan por un vieiro descoñecido caraa un destino tan sorprendente como inevitable.
